20 april 2024

Taylor Swift - The Tortured Poets Department

Met The Tortured Poets Department voegt Taylor Swift flink wat songs toe aan haar inmiddels imposante oeuvre en maakt ze wederom indruk met knappe songs, die vooral echo’s van Midnights en Evermore laten horen
Taylor Swift is de afgelopen jaren uitgegroeid tot een van de grootste popsterren aller tijden, maar ze heeft zich wat mij betreft ook geschaard onder de beste songwriters aller tijden. Ook met The Tortured Poets Department voegt de Amerikaanse muzikante weer handenvol memorabele songs toe aan haar indrukwekkende oeuvre. Het zijn songs die deels flink voortborduren op het geweldige Midnights, maar ook echo’s van de ingetogen albums die ze maakte tijdens de coronapandemie zijn hoorbaar. In thematisch opzicht blijft Taylor Swift bij de van haar bekende thema’s, maar haar teksten zijn ook dit keer prachtig. The Tortured Poets Department overtuigt mij (in de meest uitgebreide versie) twee uur lang met speels gemak en dat is een indrukwekkende prestatie.



The Tortured Poets Department van Taylor Swift was net twee uur beschikbaar op de streaming media platforms, toen de Amerikaanse superster The Anthology versie van het album online zette. De standaard versie is met zestien songs en ruim een uur muziek al aan de lange kant, maar The Anthology versie rekt het album op tot maar liefst eenendertig songs en ruim twee uur muziek. 
Het zegt iets over de enorme productiviteit van Taylor Swift, maar ruim een uur of zelfs twee uur muziek is bijna altijd te veel van het goede. Toch adviseer ik om te kiezen voor The Anthology versie maar daarover later meer. 

The Tortured Poets Department is de opvolger van het zeer succesvolle en wat mij betreft uitstekende Midnights uit 2022. Op dat album werkte Taylor Swift samen met sterproducer Jack Antonoff en deze heeft ook een groot deel van The Tortured Poets Department geproduceerd (overigens samen met Taylor Swift). Ook The National voorman Aaron Dessner, die een belangrijke rol vervulde op Folklore en Evermore, de twee albums die Taylor Swift uitbracht tijdens de coronapandemie, co-produceerde een aantal tracks op het nieuwe album, maar ook daarover later meer. 

Taylor Swift begon vrij snel na de release van Midnights aan het schrijven van de songs voor haar nieuwe album. Dat hoor je, want met name de tracks op het eerste deel van het album liggen nadrukkelijk in het verlengde van de songs op Midnights. Het zijn songs die zijn gemaakt met een waslijst aan muzikanten, maar net als op Midnights domineren de synths. Ik was zelf zeer te spreken over Midnights, waardoor ook The Tortured Poets Department mij makkelijk overtuigt. 

Je kunt over Taylor Swift denken en zeggen wat je wilt, maar het valt moeilijk te ontkennen dat ze een geweldige songwriter is. Ook op haar nieuwe album maakt de Amerikaanse muzikante indruk met een flink aantal bijna onmiddellijk memorabele songs. Het zijn songs die ook in tekstueel indruk maken, want Taylor Swift schrijft niet alleen mooie en bijzondere teksten, maar heeft ze bovendien voorzien van de nodige persoonlijke misère, waarbij met name haar voormalige geliefden het moeten ontgelden, maar ook haar eigen rouwproces voorbij komt. 

Ik heb persoonlijk niet zo heel veel met de stem van Taylor Swift, maar op de zang op het album is echt niets aan te merken en de zang op The Tortured Poets Department is wat mij betreft veel mooier dan op de albums van de jonge Taylor Swift. Ook de productie van Jack Antonoff klinkt zoals altijd fantastisch, al is de verrassing dit keer wat minder groot dan bij de release van de laatste drie albums. Dat geldt met name voor de songs op het eerste deel van het album, dat dicht en soms zelfs heel dicht tegen Midnights aan schuurt. 

Op The Anthology versie van het album staan meer songs die zijn geproduceerd door Aaron Dessner en deze vaak door piano gedragen songs zitten wat dichter tegen de meer ingetogen en folky songs van met name Evermore aan. Het zorgt voor de welkome afwisseling die op de standaard versie van het album minder duidelijk hoorbaar is, waardoor ik ondanks de lengte van het album heel blij ben met The Anthology versie. 

The Tortured Poets Department roept net als de vorige albums van Taylor Swift gemengde en verrassend uitgesproken reacties op, maar ik ben zelf toch weer diep onder de indruk van de songwriter Taylor Swift. Ik heb sinds 2022 echt een enorm zwak ontwikkeld voor Midnights, maar ook The Tortured Poets Department gaat de komende tijd heel vaak voorbij komen en bevestigt wat mij betreft de status van Taylor Swift als een van de grootste popsterren aller tijden. Erwin Zijleman


The Tortured Poets Department van Taylor Swift is verkrijgbaar via de Mania webshop:


19 april 2024

Tusks - Gold

Tusks heeft met Gold een fraai album gemaakt met wolken analoge synths, subtiele ritmes en meerdere lagen vocalen, maar in de songs van Emily Underhill gebeurt veel meer dan je in eerste instantie hoort
Ik was Tusks na het debuutalbum uit 2017 uit het oog verloren, maar het deze week verschenen Gold maakte onmiddellijk indruk. Emily Underhill heeft het bonte palet aan stijlen van haar debuutalbum verruilt voor een subtieler geluid, maar de bijzondere sfeer van het debuutalbum is gebleven. Gold is vooral ingekleurd met analoge synths en piano, waarna hier en daar subtiele ritmes zijn toegevoegd. Het wordt gecombineerd met de mooie stem van de Britse muzikante, die haar stem in een aantal gevallen in meerdere lagen heeft toegevoegd aan de stemmige en vaak wat donkere muziek op het album. Het levert veertig minuten muziek op waarin heel veel valt te ontdekken.



Tusks, het alter ego van de uit Londen afkomstige singer-songwriter en producer Emily Underhill, brengt vanaf 2012 muziek uit. In 2017 verscheen vervolgens Dissolve, het debuutalbum van de Britse muzikante. Het is een album waar ik in eerste instantie maar lastig grip op kreeg, maar dat me al snel hopeloos intrigeerde. Ik omschreef de muziek op Dissolve een kleine zeven jaar geleden als een mix van elektronica, triphop, postrock, ambient, dreampop, R&B, pop en postpunk en hiermee benoemde ik alleen de belangrijkste invloeden op het album. 

Ondanks mijn enthousiasme voor het debuutalbum van Tusks verloor ik de muzikante uit Londen weer snel uit het oog, waardoor ik haar tweede album, het in 2019 uitgebrachte Avalanche, helemaal niet opmerkte. Daar stond ik waarschijnlijk niet alleen in, want op het populaire muziekplatform Musicmeter is geen enkele reactie geplaatst bij het album. Ook het deze week verschenen Gold, het derde album van Tusks, trekt nog niet veel aandacht, maar het album viel mij direct op binnen het aanbod van deze week. 

Emily Underhill heeft lang gewerkt aan de songs op haar nieuwe album, die tot stand kwamen toen ze Londen tijdens de coronapandemie tijdelijk verruilde voor Devon vanwege een gebrek aan leefruimte en een aflopende relatie. Gold kan worden gezien als een breakup album en dat hoor je ook wel in de behoorlijk donkere klanken, al drijven er zeker niet alleen donkere wolken over op het album. 

Emily Underhill maakte Gold grotendeels in haar uppie, maar werd uiteindelijk bijgestaan door producer Tom Andrews met wie ze het album in Londen afmaakte. Vergeleken met het door van alles en nog wat beïnvloede Dissolve klinkt Gold een stuk consistenter. Op het nieuwe album van Tusks zijn vooral elektronische klankentapijten te horen, die worden gecombineerd met afwisselend onderkoelde en dromerige zang, die vaak in meerdere lagen is opgenomen, wat zorgt voor bijzondere harmonieën. 

In de openingstrack van Gold klinkt Tusks net zo zweverig en weemoedig als Cocteau Twins en This Mortal Coil in de jaren 80, maar Gold kan meerdere kanten op. Het voornamelijk met analoge synths gemaakte album is over het algemeen genomen redelijk sober ingekleurd met wolken synths en af en toe wat triphop achtige ritmes. Sober is in dit geval wel een relatief begrip, want hoe vaker je naar het album luistert, hoe meer lagen je ontdekt in de wolken synths. 

Het wordt prachtig gecombineerd met de mooie stem van Emily Underhill, die met haar zang veel meer indruk maakt dan op haar inmiddels zeven jaar oude debuutalbum. Mede door de ritmes die zijn toegevoegd aan de songs zit er veel beweging en onrust in de songs op Gold, maar het is op hetzelfde moment een album dat rust uitstraalt. 

Ik vond het debuutalbum van Tusks zeven jaar geleden behoorlijk ongrijpbaar, maar Gold is ondanks de experimenteerdrang van de Britse muzikante een toegankelijk album met aansprekende songs. Het is ook een album waarop veel te ontdekken valt en waarop ik zelf steeds meer schoonheid ontdek. Gold krijgt zoals gezegd niet heel veel aandacht deze week, maar het is een interessant album dat in het aanbod van deze week flink boven het maaiveld uitsteekt. Erwin Zijleman

De muziek van Tusks is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://tusksofficial.bandcamp.com/album/gold.


Gold van Tusks is verkrijgbaar via de Mania webshop: